Op de dag dat Jan Six, kunsthandelaar en telg uit een roemrucht Jannengeslacht, wereldkundig maakte dat hij in eigen persoon een nieuwe Rembrandt had ontdekt bij een onoplettend veilinghuis, legde een eigentijdse Rembrandt bij ons thuis de laatste hand aan een duoportret dat hij van Christa en mij heeft gemaakt. Het schilderij hangt al enige tijd in onze kamer, maar moest nog voor een laatste keer door de kunstenaar, Reinout Krajenbrink uit Groningen, worden afgelakt om het zijn finale glans en bescherming te geven.
Bij het nieuw ontdekte portret van een onbekende jongeman, wordt met stelligheid door Six gesteld dat het werk is geschilderd door Rembrandt van Rijn. In een door hem 
geschreven boek legt hij uitvoerig uit hoe hij de meesterhand heeft herkend, met name door de blik van de afgebeelde persoon die de beschouwer recht in de ogen kijkt en door de wijze waarop de kraag van de man is geschilderd. Die kraag stelt hem in staat het doek zelfs zeer nauwkeurig te dateren op 1634. Toch zijn er ook twijfels. Met name de merkwaardige hand roept vragen op, zeker op Twitter. Bij goede beschouwing blijkt het te gaan om een hand met een handschoen. Dat doet echter niets af aan het gegeven dat dit gedeelte van het portret weinig overtuigend is.
Hoe anders zijn de handen op ons portret. Er wordt wel eens gezegd dat 
weinig kunstenaars bedreven zijn in het schilderen van handen. Dat kan niet gezegd worden van onze schilder, die aan de Groningse academie Minerva geschoold is in de traditie van de Noordelijke realisten. Vanavond in Museum Gouda leerde de bekende Volkskrant-recensente Wieteke van Zeil in een lezing hoe je moet kijken naar details in een schilderij om de diepere waarde van een kunstwerk goed te kunnen onderkennen. Als wij dat toepassen op ons dubbelportret, dan valt pas goed op hoe belangrijk onze handen daar zijn. Rembrandt zou er jaloers op zijn.
